وجودشناسی دلایلِ انگیزشی عمل

در مباحث جاری دربارۀ دلایل عمل، یکی از سؤالات راجع به وجودشناسی دلایل است و این‌که دلایل چگونه چیزهایی هستند. اگر چه این بحث مستقیماً و صرفاً دربارۀ عمل اخلاقی نیست، مبنای بعضی بحث‌های دیگری است و لوازم مهمی برای نظریه اخلاقی دارد. یکی از دیدگاه‌ها در این باره امرِ‌واقع‌گرایی (factualism) است. طبق این دیدگاه، دلایلِ عمل از مقوله امرِ واقع (fact) هستند. در مقابل، کسانی به روان‌شناسی‌گرایی قائل هستند که طبق آن دلایل عمل از مقولۀ امورِ روان‌شناختی‌اند. در این‌جا بعضی نقدها به امرِ‌واقع‌گرایی را معرفی و ارزیابی می‌کنیم. از نظر منتقدان، امرِ‌واقع‌گرایی به این دو لازمۀ ناپذیرفتنی متعهد است: 1) تبیین ناظر به واقع نیست؛ 2) دلایل نقش عِلّی در عمل ندارند. در مقابل، از این پیشنهاد دفاع می‌کنیم که در نقدها به امرِ‌واقع‌گرایی، تفکیکی میان دلایل (انگیزشی و تبیینی) نادیده گرفته شده است. برای تقویت این پاسخ، توضیح می‌دهیم که تفکیک دلایل انگیزشی از دلایل تبیینی بنا به ملاحظاتی مستقل از نزاع وجودشناسی دلایل طرح می‌شود و از این‌رو، توسل امرِ‌واقع‌گرایی به تفکیک راهکاری موضعی (ad hoc) نیست. بدین ترتیب، هم از امرِ‌واقع‌گرایی در مقابل بعضی نقدها دفاع می‌کنیم و هم به اهمیت تفکیک دلایل انگیزشی از دلایل تبیینی توجه می‌دهیم.